Varlıktan Veriler

“Ela innehu bi külli şey’in muhit- Ayık olunuz, O Tanrı her şeyi kaplamıştır.” (Fussilet, 54)“Velillahil meşrikü vel mağribü fe eynema tüvellu fesemme vechullah- Doğu ve batı Tanrınındır. Hangi yöne yönelirseniz, Tanrının yüzü o yöndedir.” (Bakara, 115) ayetleri mutlak var kendisi olan Tanrının her şeyi kapladığını ve hangi yöne yönelinse Onun yüzünün o yönde olduğu açıklanmaktadır. Öyleyse nesneler, denizin üstündeki köpükler gibi Tanrıdandır.Onun içindedir ve yine onunla kaplıdır. “Nereye firar?”, “Fefirru ilallah—Allah’a koş” (Zariyat, 50) buyrukları ile de Tanrı, bu gerçeği açıklamıştır.Tanrıdansın, Tanrıdasın, Tanrı ile kaplısın ve tanrı da yok olacaksın, dönüşün de Tanrıya olacaktır. O halde nereye firar edeceksin? Tanrıya firar et-koş- ayetine uymak mecburiyetindesin. “Onun vechinden başkası –halik-yok olacaktır.” Ayeti ile nesnelerin bir şey olmadığı, geçici bir tecelli ve belirtiden ibaret olduğu kesinlikle açıklanmıştır.

Her an akılda tutulması ve üzerinde önemle durulması gereken konu şudur: Tanrının güzel adları Tanrının nitelikleridir. Ancak, Huuu-O- Tanrının adı niteliği değildir. “Hu” yani O, varlığı ifade eder. Gerçek var olan O’dur.Nesneler, hep o varın belirti ve mertebeleridir. Ondan gelir, Ona döner. O daimidir. Bir tekdir, eşsiz bir’dir.Varın yani TANRI’ nın eşsiz birliği bu kitabın ilk faslında kesinlikle isbatlanmıştır. O kısmın tekrar okunması ve tefekkür edilmesi lâzımdır.

Eş, eşe uymaz.

“Eş eşe uymaz” gerçeği vardır. “Aynı kutuplar biribirini iter” . Tanrı, kendisi için : “ Refiüdderacat-derecelerin en üstünü” (Mümin,15) demiştir. En üstün derece demekle, dereceleri yani nesneler arasındaki farklılığı açıklamıştır. Nesneler, derece derecedir. Tanrı, tüm derecelerden üstün ve eşsizdir. Biribirine eş ve denk nesneler biribirlerini iterler. Eğer Tanrıdan başka bir tanrı olsaydı, Onlar da bu “eş, eşe uymaz” , aynı kuvvetler biribirini iter kaidesi ile biribirlerini iterlerdi. O zaman bu düzenli, orantılı, mükemmel âlem olmazdı. Bu da Tanrının eşsiz birliğinin zorunlu olduğunu isbatlar. Bu kaideyi Tanrı, kendi eşsizliğini isbatlamak için yaratmıştır. Bu gerçekten,bazı başka gerçekler de meydana gelir: Kadın, erkek, evlat-baba, halk ve devlet düzenleri ve ilişkileri bu geçeğe dayanır. Bunlar, eşit ve denk kuvvete sahip olurlarsa biribirlerine uymaz, biribirlerini iterler. Bunun neticesi, fesat, -karışıklık, anarşi- olur.

Varlık kendisi olan Tanrının kenarsız olması gerçeği de Tanrının “eşsiz Bir” olduğunu gösterir. Hristiyanların üçleme, üç-bir, bir üç, nazariyesi sakattır. Sözü edilen varlığın, yani Tanrının eşsizliği gerçeğine aykırı düşer. Ayrıca, var bölünme ve birleşmeyi de kabul etmez. Çünkü varın kenarı yoktur. Bölününce sınırlanır. Birleşmek için yine birleşenlerde sınır kabul edilir. Sınır kabul edilse yokluk düşünülür. Halbuki yok yoktur. Tanrı sınır kabul etmez. O sonsuzdur. Sınırlı varlıklar aslında var olmayıp, onlar, sınırsız Tanrı varlığının tecelli ve geçici belirtileridir. Hrıstiyanların yanıldığı nokta,cevher konusudur.Mutlak cevher, eşsiz birdir. Sınırsız ve sonsuzdur. Tanrı varlığını, O –Hu- Ben diye nitelemiştir. O ve Ben kelimeleri zamirdir. Yani Tanrı, zamirdir. Vücudu, cevheri vardır. Ruh, zamir değildir. Ruh, Tanrının emir sıfatıdır. Tanrının kelimesi, kutsal nefesidir. Sıfatla zamiri biribirine karıştırmamak lâzımdır. Gül, yaprağı, kitlesi olan bir varlıktır. Onun kırmızılığı, sarılığı, beyazlığı, onun sıfatı, niteliğidir. Sıfatın kitlesi ve ağırlığı olmaz. Şu halde, ruha ancak ve ancak Tanrının sıfatı diyebiliriz. Tanrının vücudu- cevheri ile- ilişiği yoktur. Yani ruh, zamir değildir. Zamir olmayınca, Ona vücut düşünülemez. Çünkü var bir tanedir ve kenarsızdır. Diğer nesneler, O varın çeşitli belirtileri-tecellileridir. Ruh da bu belirtilerden bir belirtidir. Tanrının belirtisi, tüm nesnelerdir. Yalnız ruh Tanrının belirtisi değildir. O da taayyün – belirtilerden bir belirtidir. Tanrı bir ve eşsiz, belirtileri milyonlarcadır.O kenarsız tek varlık, bölünmeyi kabul etmediği gibi, birleşmeyi de kabul etmez. Zira, iki, üç, dört , beş veya daha fazla sınırsız varlık düşünülemez.Varın var olması, sınırsız olmasına dayanır . Sınırlanırsa, çevresinde yokluk düşünülür. Ayrıca var, yoktan var edilmiş kabul edilir. Halbuki ne yok vardır, ne de yoktan bir şey olur. Öyleyse sınırsız var, bir tanedir. Var ikilik kabul etmez. İkilik olmayınca, üçlük, dörtlük nasıl olabilir?

Hristiyanların, üçleme nazariyesine gösterdikleri ateş örneği ve bir ipi üç kat edip, onu tekrar açıp, üç – bir, bir -- üç örnekleri, saçma ve cahil Hristiyanları kandırmaktan başka bir şey değildir. O zaman, herhangi biri çıkıp, bir ipi yedi sekiz kat eder ve Tanrı sekizdir, bakın işte bu ip sekiz kıvrımdır, şimdi uzatacağım o bir ip bir tane olacaktır, öyleyse Tanrı sekizdir. Sekiz, birdir, bir de sekizdir gibi saçma laflarına inanmak lâzım gelir.

Ateş örneğine gelince, Hristiyan papazları , ateşin cevherini – kitlesini- Tanrının zâtı, hararetini ruh, yani İsa, rengini de Ruhul Kudus’a benzetip, bundan da üç-bir, bir-üç kaidesini çıkarmaya çalışıyorlar. Bu da sakattır. Bir defa ateşin kitlesi zamirdir. Onun ağırlığı ve boyutu vardır. Bir şeyin var olması, sıklet ve boyutu bulunması ile olur. Ateşin harareti ve kırmızı rengi zamir değildir. Hararet ve rengin, ağırlığı ve boyutu olmaz. O halde ateşin kitlesi ile yani cevheri ile ortak değillerdir. Ancak ateşin kitlesi ile yani cevheri ile ortak değillerdir. Ancak ateşin, renk ve ısı sıfatlarıdır-niteliğidirler. Sıfat, zamir olmayıp, bir şeyin hali, bir niteliğidir. Hristiyan papazları bu konuda zamirle sıfatı biribirine karıştırma cehaleti içindedirler. Bir defa, sınırsız varlık, ikilik, üçlük ve daha fazlalık kabul etmez. Hristiyanların bu üçleme teorisi, varlık kendisi olan Tanrının sınırsızlığı kaide –gerçeğine aykırı düşer. Sınırsız varlık, sınırsızlığı nedeni ile, bir ve eşsizdir.Bu nedenle, birleşme ve bölünmeyi kabul etmez. Var olan O Tanrıdır ve binlerce sıfatlar- nitelikler – de o bir tek Varın sıfatlarıdır. Demek ki var olan da O ‘dur ve bütün sıfatlar da O bir tek var olan , sınırı, ucu-bucağı bulunmayan Tanrınındır.

Var ayrı şeydir, varın nitelikleri daha ayrı şeydir. Zat ile sıfatı biribirine karıştırırsak o zaman varın binlerce sıfatlarını da zat kabul etmemiz lâzım gelir ki, O zaman bir tek var’ı , binlerce etmiş oluruz. Bu da gerçeğe ve bilime aykırı düşer. İşte şaşkın Hrıstiyan papazları, bu saçma üçleme teorisini, kendileri de bir türlü içinden çıkamadıkları halde, Hrıstiyan halkına indirirler. Onlar da , bunun sapık bir felsefe olduğunu bilmeyip, gerçekmiş gibi kabul ederler. Bu suretle de , haşa Tanrıyı üç bilip, âlemlerin bir tek Rabbı olan Allah’a ortak koşarlar ve müşrik olurlar.

Tanrı birdir ve birliğini sever. Tanrı, tanrılığını kimseye vermez. Sıfat ve nesneler, hep kendi tecellileridir. Zaten kendisinden başka kimse yoktur. Gelip- geçici, denizin üstündeki köpük misali nesnelere, Tanrı denilemez. Hrıstiyan papazlarının bazı büyük ruhbanları, bu zamir ve sıfat gerçeğini bilip, Tanrının zatında, ikilik, üçlük ve çokluk kabul etmezler. Bu ruhbanlar, ruhların da, meleklerin de, dolayısıyla tüm nesnelerin de mutlak ve sınırsız varlık kendisi olan Tanrının nitelikleri ve türlü şekildeki milyonlarca gelip –geçici tecellileri olduğunu ve mutlak varın eşsiz ve sınırsız olduğunu ve mutlak varın eşsiz bir ve sınırsız olduğunu, bunun da Ulular Ulusu Tanrı olduğunu bilirler. Ancak, cahil papazlara ve şartlandırılmış Hrıstiyan kitlelerine bu gerçeği açıklayamazlar. Açıklarlarsa, tekfir edilirler. Tanrı Kur’an’da, bu Tanrıyı bir bilen ruhbanların, büyüklenmediğini açıklamış, Müslümanlara da Ehl-i Kitab’ın , zalimlerinin dışındaki insanları ile mücadele edilmemesini öğütlemiştir. Bu kitabın başından beri, mutlak varlık kendisi olan Tanrının, eşsiz birliği kesinlikle isbatlanmıştır. Bu bilimsel gerçekler, cahil ve müşrik papazların teslis- Tanrıyı üçleme teorisini yıkar. Eğer ruhların, Tanrının emir sıfatı olduğunu kabul ederlerse, gerçeği kabul edip İslâma yaklaşmış olurlar. Çünkü İslâm, gerçeği kabul etmektir. Tanrı Kur’an’da “İnnedine indillahil İslâm- Tanrının yanında din, İslâmdır” (Al-i İmran,19) buyurmuştur. İslâm dini evrensel olup, tüm insanlığa gelmiştir.

Ayrıca, Hazret-i İsa’nın ruhu ve Ruhul Kudus, sadece Tanrının ruhu olmayıp, bütün ruhlar da Tanrının ruhudur. Bütün ruhlar Tanrı bilinse, o zaman Tanrı çoğalır. Halbuki Allah, bir, sıfatı binbirdir. Her sıfatında binbir hikmeti olup, her hikmetinde binlerce belirti ve tecellisi vardır. Sıfatla zamiri birbirine karıştırılmamalıdır. Zira, Tanrının sıfatı çoktur. Tanrının sıfatı yalnız ruh değildir. Onun binlerce sıfatı vardır. Sıfatları Tanrı bilirsek, o takdirde Tanrıyı değil iki, üç, Tanrıyı binlerce etmiş oluruz. Hem ateşin sıfatı, onun yalnız kırmızı rengi ve harareti değildir. Ateşin renk ve hararetten başka bir çok sıfatı vardır. Ateşte bir çok elementler ve gazlar bulunur.Ateşin renk ve hararetten başka bir çok sıfatı vardır. Ateşte bir çok elementler ve gazlar bulunur. Ateşin terkibinde, yüzlerce başka şeyler ve sıfatlar vardır.Ateşin her sıfatını , ateşin kendi zamiri –yani varlığı – bilsek, o zaman ateşi, değil üç şey, yüzlerce şey biliriz. Bu da ilmi bir gerçektir. Üzerinde düşünmek gerekir,Tanrıbirdir, sıfatı binlercedir. Tanrının varlığı, eşsiz ve sonsuzdur.Hazret-i İsa beşerdir. Bütün Tanrı Peygamberlerinde ve büyük Velilerde olduğu gibi, onda da Tanrının ruhu vardır. Her insandaki ruh da Tanrının ruhudur. Tanrı yolunda yürüyen her insanın ruhu, Tanrıya kavuşunca, kutsallaşır. Tanrı kutsallaşmayı, kedine inanan ve kendi yolunda yürüyen her insana tanımıştır. Zira Allah Adildir.

Hristiyanlar, Hazret-i İsa’nın doğumu bahsinde de yanılmaktadır. Kur’an, İsa örneğinin Âdem –ilk insan örneği gibi olduğunu bildirmiştir. İlk insanı da babasız yarattığını, Tanrının her şeye Kadir olduğunu açıklamıştır. İsa’ya Allah diyenlerin, Allah’ın oğlu diyenlerin, üç bir, bir-üç diyenlerin ve Meryem’e ulûhiyet verenlerin, kâfir –gerçeği örten-, sapık ve müşrikler olduğunu bildirmiştir.

Meryem’e, Cebrail insan ve erkek suretinde görünmüş, İsa’nın ruhunu, Meryem’e üfürmüş- iletmiştir. Bu olayda Cebrail, sanki baba görevi görmüştür. Çünkü insanın yaratılması, baba –anne ikilisine dayanır. Bu sırla Cebrail, erkek suretinde görünmüştür. Oysa Cebrail, melektir. Onda cinsiyet yoktur. Diğer insanlara, annesinin karnında iken ruhu bizzat Tanrı iletir. “Ve nefehtü fihi min ruhi-İnsana Ruhumdan üfürdüm” (Sad, 72) Meryem’e , Hazret-i İsa’nın ruhu melek olan Cibril vasıtasıyla iletilmiştir. Tanrı, böyle dilemiştir.Yoksa Tanrı Cibril’i yaratan Ulu Allah’tır, Cibril’den çok büyüktür. Diğer insanlara ruhları bizzat Allah iletmiştir. Bütün ruhlar, Tanrınındır ve aslında kutsaldır.Tanrının iletmesi, Cibril’inkinden daha üstündür. Cebrail, Meryem’e erkek suretinde, belki de iç alemde görünmüştür. Meryem temiz bir kız olduğundan önce korkmuş, sonra melek olduğunu öğrenince çok sevinmiştir. Melek, ruhu üfürürken Meryem çok heyecanlanmış ve tatlı bir zevk duymuştur. İnsanın rüyada zevkle sarsıldığı gibi. Zira Meryem, beşerdir. O Zekeriyya Peygamberin akrabası olup, iffetli bir kız idi. Yer, içer ve uyur idi. Nitekim Hazret-i İsa da yemiş, içmiş ve uyumuştur.. Oruç tutmuştur, namaz kılmıştır. İsa’nın beşer olduğunu, yiyip içtiğini, insanlarla düşüp-kalktığını, konuştuğunu, Onun temiz, inançlı arkadaşları havariler, açıkça bildirmişlerdir. Halbuki , sonsuz nur olan Tanrı, yemek, içmek ve uyumaktan münezzeh olup, hiçbir beşer ile konuşmaz. O ancak vahiy yolu ile konuşur. Buna melekleri ve Peygamberleri görevlendirmiştir.

İsa, aynen diğer ceninler gibi, Meryem’in karnında yavaş yavaş büyümüş ve dokuz ay sonra diğer çocuklar gibi, Meryem Onu bütün kadınlar gibi normal bir şekilde doğurmuştur.Ruh, Tanrının bir sırrı, emir sıfatı, bir ışık, bir nurdur. O, bir atomda da gizlenebilir. “Meryem, İsa’yı ağzından doğurdu” gibi laflar da cahil papaz saçmalarıdır. Zira, İsa ve Meryem hem beşerdir, hem de insanın karnı ile göğüs kısmı diyafram ile ikiye ayrılmıştır. Kur’an’da Allah, İsa için “Meryem oğlu İsa” (Maide, 110) buyurur.

Hazret-i İsa’ya, “Ruhullah” lakabı verilmesi, onun fazla mistik ve ruhani bir hâl içinde bulunmasındandır. Bu fazla mistiklik durumu, bazı Peygamberler ve Tanrı Velilerinde vardır. İsa’nın fazla mistik olmasının sebebi, Tanrı’nın Cemâl sıfatından yaratılan kadın ile yine Cemal sıfatından yaratılan , Cebrail ikilisindendir. Tanrı “Hiçbir şeyi negatifsiz yaratmadığını” Kur’an’da bildirmektedir. Çağın bilimi bu gerçeği bulmuş, atomun bile, pozitif elektriğin ve negatif elektriğin en küçük birimi olan proton ve elektronlardan meydana geldiğini anlamış bulunmaktadır. Negatifsiz bir şey yoktur. Pozitifte -erkekte-, Tanrının Cemâli niteliğini taşıdığından, zayıf ve yumuşaktır. Bu yumuşaklık, ona letâfet verir. Onun için güzel ve sevimlidir, çalışkandır.

İşte İsa, ikisi de Cemâli olan Meryem ve Cibril ilişkisi nedeniyle yumuşak, halim ve fazla mistik bir durum almıştır. Letafet ve ruhaniyetin, kendine olan galebesi nedeni ile yarı meleki bir durum bulmuştur. Mevlana Celaleddin, “Tanrı, benim Nasutumu Lahut etti” sözü ile bir çok mistiklerin de, bedeninin kutsal ruhun tesirinde kala kala lâtifleşip, ruh haline dönüştüğünü açıklamaktadır. Şiddetli yanan bir sobanın sacının kızarıp ateşleştiği gibi (buna Tasavvufta: “dış iç oldu” denir) bir psikolojik durumdur.İç yapı, dış yapıya hakim olunca; Ona melekleşti, ruhlaştı, “melek gibi” , “ruh gibi” Adam denir. İşte, Hazret-i İsa da bu psikolojik durum fazla olduğundan, Ona da ruh, Ruhullah denmiştir.Yoksa herkesdeki ruh da Tanrının Ruhudur. O ruhlarda, Ruhullahtırlar. Ancak ruhların, makam ve mertebelerine göre kutsallıkları, dereceleri değişiktir.Lahut âlemine yükselmiş kişinin ruhu,“Ruhul Kudus- Kutsi ruh” tur.

“Biz Muhammediler, Hazret’i İsa’yı Tanrı elçisi büyük insan biliriz ve onu çok sever, sayar ve bütün Peygamberler gibi, Ona selat ve selâm gönderir, Onun Ruhundan da himmet ve dua bekleriz. İncil’i Tanrının kutsal kitabı ve başta Kur’an olmak üzere; Tevrat ve Zebur gibi Onu da nur biliriz.Hazret-i Meryem’i, sevgili Peygamberimiz Hazreti Muhammedin kızı Fatime, annesi Amine ve karısı Hatice ve Ayşe annelerimiz gibi pak ve kutsal bilir, sever ve sayarız, ona “Meryem Anamız” deriz. Bu durumda; Hazret-i İsa ve Meryem Anamız, herhalde bizden razıdırlar. Onların temiz ruhları bize, Tanrıdan lütuf ve ikram istemektedir.

Ancak Yahudiler, İncil’i şerifi Havarilerin uydurması bilir ve hâşa Hazret-i Meryem’e ve Hazret-i İsa’ya ağza alınmayacak insanlık dışı çirkin ve hasiyetsiz sözler söylerler. Meryem anamızı fahişelikle itham ederler. Yüce bir Peygamber olan büyük insan Hazret-i İsa’yı hem inkâr, hem de “nesebi gayri sahih” hâşa haram bilirler. Biz Muhammedilerin asla ve asla ağzımıza alamayacağımız, çirkin iftiralar etmekten çekinmezler. Bunu bütün Hristiyan âlemi de kesinlikle bildiği halde; nasıl olur da kendi Peygamberlerini inkârla kalkıp, Ona iftira edenlere, Ona sövenlere, Meryem anamıza fahişe diyenlere İncil Havari uydurması diyen Yahudilere ellerini uzatır ve Onlar, Hazret-i İsa’yı, Meryem’i ve İncil’i kutsal bilen Muhammedilere vahşice saldırdıkları zaman; onlara yardım ederler. Hristiyan âlemi, Hazret-i İsa’nın Peygamberlerin, Meryem’in ve Ulu Tanrının huzurunda bunun cezasını pek büyük bulacaklardır. Yahudilere yardım eden, Onları Müslümanlara tercih eden Hristiyanlar, acaba İsa ve Meryem’den utanmıyorlar mı? İnsafsızlığın bu kadarına “Tarih-i beşer” tanık olmamıştır. Halbuki İsa ve Mehdi’nin zuhuru ile Müslümanların ve Hristiyanların birleşeceği günler de pek uzak değildir. Bu hususu, Hristiyan Aleminin kalbinde bulunması lâzım olan şefkat ve insaf duygularına terkeder, Onların gerçekten Hristiyan –acıyıcı- niteliklerine bırakırız. Zalime ve inkârcıya yardım edende Hristiyan sıfatının bulunamayacağını hatırlatırız.”